بی سبب بغض می کنم برای تمام ساعتها و روزهایی که نداشته ام...روزهایی که می توانستم داشته باشمشان...اما چشم بستم و گذر کردم..روزهایی که می دانم از این به بعد هرگز نخواهم داشت!
وقت هايي هست كه دنیا اینقدر کوچیک و آدماش اينقدر تنگ نظر مي شن که حتی نمی تونی دست خط ِ عزيزت رو كه براي تو نوشته به وقتي كه مي خواسته باشي و نبودي...وقتي مي خواسته بهت بگه و گوشت شنوا نبوده...وقتي مي خواسته دل به دلش بدي و تو سر به هوا بودي....وقتي مي خواسته همراهش باشي و نبودي...پيش خودت نگه داري!
يه وقتايي هست كه مجبور ميشي تمام اين دلنوشته هاشو بسپاري به جوي آبي روان تا كه خودت و تنها خودت حفظ كني تموم حس اون لحظه ي آدمت رو در تمام وجودت...در دلت و در ذهنت!
اما اين گذر زمان كه يه وقتايي ميگن دواي درد ِ برات...مي شورن و پاك ميكنن همه اون به ذهن سپرده هاتو و اونوقته که تو مي موني و يه عالم دلتنگي براي دستخطي كه نيست..
هست زماني كه دلت برای اون آدم خاص ِ اون لحظه هات تنگ نشه...اما برای دست خطش تنگ شه!
لواشک دل ٍ من است كه به گاه ِ تنهايي ترش است ترش ِ ترش, به گاه ِ دلتنگي شور و به گاه ِ سرخوشي مَلَس!